بادگیر باغ دولت آباد
بادگيرها سازه‌هايي هستند که از قرن‌ها پيش در مناطقي از خاورمیانه با آب و هواي گرم و خشک و گرم و مرطوب، به منظـور جابه‌جايي و خنک کردن هـوای ساختمـان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند. در واقع، کارکرد اصلی بادگيرها، هدايت هـواي بيرون به داخل ساختمان، خنک کردن نسبي و برقراري جريـان طبيعي هوا در محل کـار و سکونت مردم در شهـرها و نقاط مختلف بوده است. بادگيـرها براي برقراري جريان هـوا و خنـك نگـه‌داشتن آب در آب‌انبارهـاي عمومي نيز کاربرد داشته‌اند. ایـران از جمله کشورهـایی است که از دوره‌هـاي نخستين هجري- قمري با توجه به نوع معمـاری و آب و هوای آن، به ویـژه در شهرهـای جنوبی، مرکزی و حاشیه کویـر، از بادگیـرها در شکل و اندازه‌هـای مختلف بهره گرفته است. مصالح ساختمانی بادگيرها معمولاً خشت خام يا آجر، گل، گچ و چوب شورونه است. بادگیـر بـاغ دولت آبـاد یـزد توسط «محمـد تقي خان بافقي» معاصر «شاهرخ ميرزاي افشار» و «کريم خان زند» در سال 1160 هجري-قمري طراحـي و ساخته شد. این بادگیـر هشت طـرفه بـوده و با 33/80 متـر بلنـدي از سطح زميـن، بلندترین بادگیر ایران و يكي از شاهکارهای مهندسي در جهان است.
the Wind-catcher of Dolat abad in Yazd
The wind-catcher (Badgir) has been used in Iran since early times. The main task of Badgir is to circulate air in building by catching any slight breeze of outdoor into the building. This circulation of air cools the building and provides a comfort zone for living or working. Wind-catchers are built either of mud brick or more commonly of brick covered with plaster made out of mud. The wind-catcher of Dowlatabad in Yazd was built by Mohammad Taqi Khan Bafqi in 1730 during the reign of Karim Khan Zand. This wind-catcher is eight-sided and it is one of the tallest existing wind-catchers with about 33.80 long.
