آس باد - آسیای بادی نشتیفان خواف
آسیاب بادی ( آسباد ، آس باد )
آرد کردن گندم، جو و دانه‌های گیاهی را آسیا کردن می‌گویند. در گذشته انسان از نیروی بازوی خود برای آرد کردن غله استفاده می‌کرد. سپس حیوانات اهلی را برای آردکردن گندم به کار برد. بتدریج در مناطقی که آب به اندازه کافی وجود داشت آسیای آبی یا آسیاب که با نیروی آب می‌چرخد به کار گرفته شد. دسته دیگری از آسیاها هستند که با نیروی باد می‌گردد که به آنها آسیای بادی یا آسباد می‌گویند. طبق گزارش‌هایی که تاریخ نویسان و جغرافی‌دانان داده‌اند اولین بار ایرانیان از زمان‌های بسیار دور و حتی قبل از ظهور اسلام از نیروی باد استفاده کرده اند. در منطقه سیستان و جنوب خراسان ( نشتیفان خواف ) که فاقد منابع آب کافی هستند ولی در عوض بادهایی قوی مشهوری به نام بادهای 120 روزه می‌وزد که مقارن فصل برداشت محصول است، مردم آن منطقه را به فکر استفاده از این نیرو انداخته است و موجب اختراع آسیای بادی در زمان‌های دور تاریخ در این بخش از سرزمین ایران شده است. آسبادها به صورت جداگانه یا گروهی در بالای تپه‌ها و ارتفاعات ساخته می‌شدند. معماری آسبادها از خشت و گل بوده و از دو طبقه تشکیل می‌شده: یکی سالن اصلی است که در طبقه هم کف قرار دارد و گندم در این قسمت آرد می‌شد و قسمت بالایی که در پشت بام بنا بوده و پره‌های آسباد که با وزش باد می‌چرخد در آنجا قرار دارد. این پازل از سازه ساخته شده توسط موزه ملی علوم و فناوری ایران اقتباس شده است.
Windmills (Asiab-e badi)
dating back to 2800 years ago, are among the oldest examples of using the power of nature by human beings. As, in Persian, means crushing the grain into powder under a millstone. These mills rely on a consistent wind known as the "120-day wind", which blows in Sistan province. A typical windmill with a vertical axis has two main components, the windmill and the mill- house. There are 3 walls typically measuring six meters long in front of and along with the house fences and are extended along with an angle to not only keep the sails but also direct the wind toward the house to crush the grain.
